donderdag 10 maart 2011

Ruiterstandbeeld Koningin Wilhelmina (Rokin) tijdelijk weg !


Het gracieuze ruiterstandbeeld van Koningin Wilhelmina (1880-1962) aan het Rokin te Amsterdam  is uit veiligheidsoverwegingen tijdelijk weggenomen. Een medewerker van de Gemeente Amsterdam verklaarde desgevraagd dat het beeld  'ieder moment' van de sokkel zou kunnen storten.

Het standbeeld is in 1972 door Koningin Juliana onthuld. Koningin Juliana heeft een persoonlijk aandeel gehad in de vormgeving van het portret van haar Moeder. Zij heeft de kunstenares  aanwijzingen gegeven over de rijkleding van Koningin Wilhelmina. De Amsterdamse initatiefnemers van het beeld hadden liever Koningin Wilhelmina achter de microfoon van Radio Oranje afgebeeld gezien . Maar in die periode waren er net een paar beelden van de oudere (oorlogs) Koningin geplaatst ( Pallandt Rotterdam , Andriessen Utrecht beide  onthuld  in 1968) . De beeldhouwster Theresia van der Pant ( 1924-2013) had faam gemaakt met het portretteren van dieren dus lag een ruiterportret van Koningin Wilhelmina voor de hand . Ik meen ook dat Amazone Wilhelmina hier  blij mee geweest zou zijn.


Foto's met dank aan  Joris van den Worm


Het beeld zal naar verwachting 6 april weer terug geplaatst worden op de bekende plek.

Beatrix & Claus 10 Maart 1966

Vandaag is het precies 45 jaar geleden dat H.K.H. Prinses Beatrix  haar volmondig  "JA" woord  gaf aan de Duitse diplomaat Claus von Amsberg. Het werd wel het Huwelijk van de Eeuw genoemd. Er was destijds veel onbegrip en onvrede over de partnerkeuze van de vermoedelijke troonopvolgster maar Prins Claus is ( zoals we nu weten) uitgegroeid tot het meest geliefde lid van het Koninklijk Huis.



Sinds 2002 moet de Koningin haar echtgenoot en voornaamste adviseur missen. Haar Koningschap en de beeldvorming daarom heen zijn voor het grootste deel gevormd door de opvattingen van Prins Claus . In die zin is haar man nog steeds evident voor de dagelijkse taakuitvoering van ons Staatshoofd . Niet alleen Koningin Beatrix en haar zoons maar ook wij als Volk  mogen in dankbaarheid terug  denken aan Prins Claus.

dinsdag 8 maart 2011

Juliana's Verjaardags cadeau !

Thérèse Schwartze, Portret van koningin Wilhelmina, prins Hendrik en prinses Juliana, Collectie Stichting Historische verzamelingen van het Huis Oranje-Nassau




 

maandag 7 maart 2011

Een serie podcasts over de Oranje Nassau's


Binnenkort  kunt U hier luisteren naar de Podcast  "De Staat  van Oranje " waarin ik U  van alles wil vertellen over kleine geschiedenissen van het Huis Oranje-Nassau en Nederland . Een verhaal van een eeuwenoude band .


afbeelding : Zilveren tientje 1973 bij gelegenheid 25 jarig regeringsjubileum Koningin Juliana ontworpen door Katinka Bruijn-van Rood

Nog even geduld alstublieft 

vrijdag 11 februari 2011

Dropmomenten

Zolang ik nog geen podcasts kan downloaden wat ouder materiaal . Hier een artikel over mij geschreven door Sjaak Pols :


 Onze plaatsgenoot Meijer neemt zijn liefde voor het koningshuis zeer serieus. Een gesprek met deze Oranjefan in zijn flat in het Leusderkwartier.
Vreemd genoeg is Meijer afkomstig uit een rood nest; PvdA en de vakbond, in Rotterdam. De liefde voor het koningshuis zat er bij de kleine Oscar al snel in. “Daar heb ik je toch niet voor opgevoed,” verzuchtte zijn moeder wel eens wanhopig, maar Meijer was en bleef Oranjefan. Hij speelde de doop van Willem Alexander na met poppen, en toen zijn moeder hem – om Oscar op andere gedachten te brengen – dinky toys cadeau deed, maakte hij daar oranje-optochten van.
In 1980 moest Oscar Meijer examen doen. Het jaar dat bekend werd dat Juliana op 30 april afstand zou doen van de troon. Meijer was nergens anders meer mee bezig. Het was zo erg, dat school en ouders zich ernstige zorgen maakten. Oscar Meijer slaagde echter cum laude. De dag verliep, zoals bekend, als een enorme veldslag in de hoofdstad. Meijer bleef op aanraden van zijn ouders weg uit Amsterdam.
Wat drijft een volwassen mens ertoe om zich zo op het koningshuis te storten? Oscar Meijer denkt na met gesloten ogen. “Omdat ik er zo dichtbij kan komen,” zegt hij dan. “Iedereen kent de koningin, en zelfs de meest verstokte republikein wil haar even zien als ze in de buurt is. Elk jaar geef ik de koningin een hand, dat is Mijn Moment Met De Koningin.”
De koningin kent Meijer persoonlijk – ze spreekt hem aan met jij – maar zijn grote liefde is toch voor Juliana. “Dat was zo’n mensenmens, die zo echt geïnteresseerd was in iedereen.” Toen zij overleed, liep Meijer ’s nachts met een waxinelichtje de route van de rouwstoet, van Den Haag naar Delft.
De kennis van Meijer over het koningshuis is verbijsterend. Hij spreekt over de affaire-Hofmans, over prins Bernhard en de verhouding met zijn echtgenote, over de kabinetten onder Juliana, en over haar laatste jaren. Oscar Meijer deed onderzoek naar een korte, onderbelichte periode uit het leven van Juliana, over de jaren vlak na de oorlog. De RVD verbood destijds publicatie ervan.
Al meer dan 20 jaar koopt Oscar Meijer een presentje voor de vorstin, dat hij vervolgens langs de route aanbiedt. Beatrix neemt het altijd aan, op een persoonlijke manier. Deze keer heeft hij een versierde plastic koker vol met drop voor haar gekocht.
Koninginnedag is voor de Oranjefan een enerverende dag. Hij vertrekt in alle vroegte met vrienden naar de plaats die Beatrix zal aandoen, en zoekt daar, ervaren als hij is, een geschikte plek om de stoet langs te zien gaan. “Er wordt druk gebeld en overal hoor je geruchten over wat ze aanhebben. Dan komen de helikopters en weet je dat ze in aantocht zijn. Het gejuich rolt dichterbij, ik sta vooraan en roep de majesteit aan. Als het voorbij is, ben ik kapot, zoveel energie kost het me.”
“Oscar is mijn trouwste fan,” schijnt Beatrix hem ooit te hebben toevertrouwd.


Afbeelding Koninginnedag 2004 Groningen

donderdag 20 januari 2011


Een blog van ruim een jaar geleden

Prinses & Prins op bruggetje achter  paleis Soestdijk ( foto door Mej. Gilles?)

Zondag het park van Paleis Soestdijk. Veel te vroeg ben ik aanwezig voor de voor mij op het laatste moment geregelde rondleiding door het Paleis. Het is al de zesde keer dat ik de rondleiding mee ga maken maar wel de eerste keer dat ik dit in mijn eentje doe , inderdaad met de andere deelnemers is dat bijna ; eenzaam maar niet alleen. Het Paleis heeft een tentoonstelling met 40 vrijwel onbekende foto’s samengesteld naar aanleiding van Koningin Juliana’s 100ste geboortedag op 30 april 2009. Ik was te laat om via de reguliere rondleidingen de tentoonstelling te bezoeken. Na een bijna ‘smekend ‘telefoontje naar het Paleis kon ik alsnog instromen op zondag , ze hadden een uitvaller.

Bij het bruggetje waar eens de Prinses & Prins poseerde voor Mw Gilles overdenk ik de mogelijke toekomst van het voormalige woonhuis van Juliana en Bernhard. Er zijn talrijke speculaties en verwachtingen en in eerste instantie voel ik weerstand tegen een niet Koninklijke bestemming maar nu hier gezeten op dit bankje met de blik op de achterzijde van Soestdijk weet ik dat zo net nog niet. Paleis Soestdijk zal voor mijn generatie en die daarboven verbonden blijven met de Koninginnedagen van vroeger het bordes met de hartelijk wuivende Koningin en de Prinsessen en later weer hun Prinsjes. Wij weten het nog en de herinnering leeft maar dat ebt weg met de tijd .

Het is duidelijk geworden dat er zeker op korte termijn geen Koninklijke bewoning meer komt op het ‘witte Paleis in het groen’ Ineens weet ik niet meer of ik dat jammer moet vinden. Ik heb dat wel altijd geroepen maar nu realiseer ik me hier op deze plek dat ook Paleis Soestdijk geschiedenis is geworden, verweven met de geliefde Vorstin en haar echtgenoot . Je kunt ook als gewoon burger niet je ouderlijk huis blijven aanhouden tenzij je er zelf gaat wonen dus heeft ook dit proces iets natuurlijks gekregen.

Ik probeer ook te analyseren waarom juist Koningin Juliana mij zo blijft fascineren. Is dat om de mythe van de ‘Gewone Mevrouw-Koningin’ of is er toch meer ? Ik weet dat er zeker meer is. Ik voelde me altijd verbonden aan Juliana en toch vraag ik me af hoe ik op haar zweverigheden zou hebben gereageerd als ik in die positie had mogen verkeren. Ik ben zo bevoorrecht haar eenmaal gesproken te hebben en dat was zeer aangenaam en volledig volgens de Juliaanse regels van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg . Ze was op dat moment de Juliana die we kennen uit de verhalen recalcitrant tegen het protocol in. Mijn bewondering is er niet door verminderd integendeel. Voor jongeren is ze nu al geschiedenis en ik heb daarvan een stuk meebeleefd.

woensdag 19 januari 2011

Dit schreef ik in Maart 2004


H.K.H. Prinses Juliana der Nederlanden
*30 april 1909- † 20 maart 2004.
April 1991 Soestdijk Prinses Juliana en ik

 
Een Koningin die ‘trachtte zichzelf te zijn’.

Ruim een maand voor haar 95ste verjaardag overleed op haar vertrouwde Paleis Soestdijk Prinses Juliana. Prins Bernhard, Koningin Beatrix en de Prinsessen Irene en Margriet waren bij haar. Overal in het land kwamen ontroerde reacties los. Ze was er natuurlijk voor ons al een paar jaar niet meer, haar laatste jaren leefde ze in de strikte beslotenheid van Paleis Soestdijk, ver weg van de door haar zo verfoeide fotocamera’s
Koningin Juliana liet in de dankwoorden bij iedere voorkomende gelegenheid weten het te betreuren niet ieder van ons persoonlijk te kunnen bedanken. Ik denk dat die verzuchting gemeend was. Juliana genoot van die gesprekjes over alledaagse dingen. In die menselijke contacten lag haar kracht, en de basis voor haar ongekende populariteit. Juliana is vanaf haar geboortedag zo’n beetje als ons Nationaal bezit beschouwd. Het is een wonder dat iemand die zo opgroeit, altijd adorerende blikken heeft gezien en altijd is gevleid, zozeer zocht, hunkerde zelfs naar normaal menselijk contact.

Als Koningin heeft zij er alles aan gedaan om het Koningschap een menselijk gezicht te geven. Zij heeft daarbij getracht zichzelf te zijn, iets waarvoor zij als Staatshoofd de nodige offers heeft moeten brengen. Toch heeft zij meer dan haar dochter gebruik gemaakt van het koninklijk decorum. Zij droeg veelvuldig tiara’s en galajurken maar deed dat toch met een knipoog. “Mijn werkkleding” noemde zij dat relativerend. Maar het beeld van de chocolademelk schenkende Koningin die op haar fiets stapt, blijft beter hangen. Juist dat wordt voor een Koningin als ongewoon ervaren. Dat wij Nederlanders op de verjaardag van het Staatshoofd in haar voortuin defileerden, is vooral in het buitenland altijd maar raar gevonden.

Na haar aftreden heb ik de Prinses enkele malen gezien. En bij een van die gelegenheden heb ik een gesprekje met haar kunnen voeren over de ‘betutteling’ die zij haar leven had ondergaan. De oude Koningin was mij zo vertrouwd dat ik er niet over nadacht maar mijn hand beschermend op haar schouder legde. Juliana pakte ook meermalen mijn arm beet en geen moment kwam mij dat vreemd over. Zonder aarzeling of rem vertrouwde de oud Vorstin mij haar grote ergernis 'betutteld worden' toe en deed dit in niet mis te verstane bewoordingen. Dit gesprekje is mijn dierbaarste herinnering aan Koningin Juliana.

Op Soestdijk hebben velen kort na haar overlijden een bloemengroet gebracht aan onze ‘Koningin-moeder; een postuum defilé.

Oscar Meijer