Een blog van ruim een jaar geleden

Prinses & Prins op bruggetje achter  paleis Soestdijk ( foto door Mej. Gilles?)

Zondag het park van Paleis Soestdijk. Veel te vroeg ben ik aanwezig voor de voor mij op het laatste moment geregelde rondleiding door het Paleis. Het is al de zesde keer dat ik de rondleiding mee ga maken maar wel de eerste keer dat ik dit in mijn eentje doe , inderdaad met de andere deelnemers is dat bijna ; eenzaam maar niet alleen. Het Paleis heeft een tentoonstelling met 40 vrijwel onbekende foto’s samengesteld naar aanleiding van Koningin Juliana’s 100^ste geboortedag op 30 april 2009. Ik was te laat om via de reguliere rondleidingen de tentoonstelling te bezoeken. Na een bijna ‘smekend ‘telefoontje naar het Paleis kon ik alsnog instromen op zondag , ze hadden een uitvaller.

Bij het bruggetje waar eens de Prinses & Prins poseerde voor Mw Gilles overdenk ik de mogelijke toekomst van het voormalige woonhuis van Juliana en Bernhard. Er zijn talrijke speculaties en verwachtingen en in eerste instantie voel ik weerstand tegen een niet Koninklijke bestemming maar nu hier gezeten op dit bankje met de blik op de achterzijde van Soestdijk weet ik dat zo net nog niet. Paleis Soestdijk zal voor mijn generatie en die daarboven verbonden blijven met de Koninginnedagen van vroeger het bordes met de hartelijk wuivende Koningin en de Prinsessen en later weer hun Prinsjes. Wij weten het nog en de herinnering leeft maar dat ebt weg met de tijd .

Het is duidelijk geworden dat er zeker op korte termijn geen Koninklijke bewoning meer komt op het ‘witte Paleis in het groen’ Ineens weet ik niet meer of ik dat jammer moet vinden. Ik heb dat wel altijd geroepen maar nu realiseer ik me hier op deze plek dat ook Paleis Soestdijk geschiedenis is geworden, verweven met de geliefde Vorstin en haar echtgenoot . Je kunt ook als gewoon burger niet je ouderlijk huis blijven aanhouden tenzij je er zelf gaat wonen dus heeft ook dit proces iets natuurlijks gekregen.

Ik probeer ook te analyseren waarom juist Koningin Juliana mij zo blijft fascineren. Is dat om de mythe van de ‘Gewone Mevrouw-Koningin’ of is er toch meer ? Ik weet dat er zeker meer is. Ik voelde me altijd verbonden aan Juliana en toch vraag ik me af hoe ik op haar zweverigheden zou hebben gereageerd als ik in die positie had mogen verkeren. Ik ben zo bevoorrecht haar eenmaal gesproken te hebben en dat was zeer aangenaam en volledig volgens de Juliaanse regels van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg . Ze was op dat moment de Juliana die we kennen uit de verhalen recalcitrant tegen het protocol in. Mijn bewondering is er niet door verminderd integendeel. Voor jongeren is ze nu al geschiedenis en ik heb daarvan een stuk meebeleefd.

Dit schreef ik in Maart 2004

H.K.H. Prinses Juliana der Nederlanden

*30 april 1909- † 20 maart 2004.

April 1991 Soestdijk Prinses Juliana en ik

 

Een Koningin die ‘trachtte zichzelf te zijn’.

Ruim een maand voor haar 95^ste verjaardag overleed op haar vertrouwde Paleis Soestdijk Prinses Juliana. Prins Bernhard, Koningin Beatrix en de Prinsessen Irene en Margriet waren bij haar. Overal in het land kwamen ontroerde reacties los. Ze was er natuurlijk voor ons al een paar jaar niet meer, haar laatste jaren leefde ze in de strikte beslotenheid van Paleis Soestdijk, ver weg van de door haar zo verfoeide fotocamera’s

Koningin Juliana liet in de dankwoorden bij iedere voorkomende gelegenheid weten het te betreuren niet ieder van ons persoonlijk te kunnen bedanken. Ik denk dat die verzuchting gemeend was. Juliana genoot van die gesprekjes over alledaagse dingen. In die menselijke contacten lag haar kracht, en de basis voor haar ongekende populariteit. Juliana is vanaf haar geboortedag zo’n beetje als ons Nationaal bezit beschouwd. Het is een wonder dat iemand die zo opgroeit, altijd adorerende blikken heeft gezien en altijd is gevleid, zozeer zocht, hunkerde zelfs naar normaal menselijk contact.

Als Koningin heeft zij er alles aan gedaan om het Koningschap een menselijk gezicht te geven. Zij heeft daarbij getracht zichzelf te zijn, iets waarvoor zij als Staatshoofd de nodige offers heeft moeten brengen. Toch heeft zij meer dan haar dochter gebruik gemaakt van het koninklijk decorum. Zij droeg veelvuldig tiara’s en galajurken maar deed dat toch met een knipoog. “Mijn werkkleding” noemde zij dat relativerend. Maar het beeld van de chocolademelk schenkende Koningin die op haar fiets stapt, blijft beter hangen. Juist dat wordt voor een Koningin als ongewoon ervaren. Dat wij Nederlanders op de verjaardag van het Staatshoofd in haar voortuin defileerden, is vooral in het buitenland altijd maar raar gevonden.

Na haar aftreden heb ik de Prinses enkele malen gezien. En bij een van die gelegenheden heb ik een gesprekje met haar kunnen voeren over de ‘betutteling’ die zij haar leven had ondergaan. De oude Koningin was mij zo vertrouwd dat ik er niet over nadacht maar mijn hand beschermend op haar schouder legde. Juliana pakte ook meermalen mijn arm beet en geen moment kwam mij dat vreemd over. Zonder aarzeling of rem vertrouwde de oud Vorstin mij haar grote ergernis 'betutteld worden' toe en deed dit in niet mis te verstane bewoordingen. Dit gesprekje is mijn dierbaarste herinnering aan Koningin Juliana.

Op Soestdijk hebben velen kort na haar overlijden een bloemengroet gebracht aan onze ‘Koningin-moeder; een postuum defilé.

Oscar Meijer