H.K.H. Prinses Juliana der Nederlanden
*30 april 1909- † 20 maart 2004.
April 1991 Soestdijk Prinses Juliana en ik
Een Koningin die ‘trachtte zichzelf te zijn’.
Ruim een maand voor haar 95ste verjaardag overleed op haar vertrouwde Paleis Soestdijk Prinses Juliana. Prins Bernhard, Koningin Beatrix en de Prinsessen Irene en Margriet waren bij haar. Overal in het land kwamen ontroerde reacties los. Ze was er natuurlijk voor ons al een paar jaar niet meer, haar laatste jaren leefde ze in de strikte beslotenheid van Paleis Soestdijk, ver weg van de door haar zo verfoeide fotocamera’s
Koningin Juliana liet in de dankwoorden bij iedere voorkomende gelegenheid weten het te betreuren niet ieder van ons persoonlijk te kunnen bedanken. Ik denk dat die verzuchting gemeend was. Juliana genoot van die gesprekjes over alledaagse dingen. In die menselijke contacten lag haar kracht, en de basis voor haar ongekende populariteit. Juliana is vanaf haar geboortedag zo’n beetje als ons Nationaal bezit beschouwd. Het is een wonder dat iemand die zo opgroeit, altijd adorerende blikken heeft gezien en altijd is gevleid, zozeer zocht, hunkerde zelfs naar normaal menselijk contact.
Als Koningin heeft zij er alles aan gedaan om het Koningschap een menselijk gezicht te geven. Zij heeft daarbij getracht zichzelf te zijn, iets waarvoor zij als Staatshoofd de nodige offers heeft moeten brengen. Toch heeft zij meer dan haar dochter gebruik gemaakt van het koninklijk decorum. Zij droeg veelvuldig tiara’s en galajurken maar deed dat toch met een knipoog. “Mijn werkkleding” noemde zij dat relativerend. Maar het beeld van de chocolademelk schenkende Koningin die op haar fiets stapt, blijft beter hangen. Juist dat wordt voor een Koningin als ongewoon ervaren. Dat wij Nederlanders op de verjaardag van het Staatshoofd in haar voortuin defileerden, is vooral in het buitenland altijd maar raar gevonden.
Na haar aftreden heb ik de Prinses enkele malen gezien. En bij een van die gelegenheden heb ik een gesprekje met haar kunnen voeren over de ‘betutteling’ die zij haar leven had ondergaan. De oude Koningin was mij zo vertrouwd dat ik er niet over nadacht maar mijn hand beschermend op haar schouder legde. Juliana pakte ook meermalen mijn arm beet en geen moment kwam mij dat vreemd over. Zonder aarzeling of rem vertrouwde de oud Vorstin mij haar grote ergernis 'betutteld worden' toe en deed dit in niet mis te verstane bewoordingen. Dit gesprekje is mijn dierbaarste herinnering aan Koningin Juliana.
Op Soestdijk hebben velen kort na haar overlijden een bloemengroet gebracht aan onze ‘Koningin-moeder; een postuum defilé.
Oscar Meijer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten